MADS udostępnia możliwość deklaracji dwóch typów danych: strukturalne .STRUCT i wyliczeniowe .ENUM.
STRUKTURY
Jeśli programowaliście w C, to pewnie spotkaliście się już ze strukturami. Ogólnie w MADS struktura definiuje tablicę wirtualną, jednowymiarową o polach różnego typu .BYTE .WORD .LONG .DWORD i ich wielokrotności. Wirtualna ponieważ istnieje ona jak na razie tylko w pamięci assemblera.
Pola takiej struktury zawierają informację o ofsecie do początku struktury.
Deklaracja .STRUCT
Struktur dotyczą n/w dyrektywy:
name .STRUCT
.STRUCT name
.ENDS [.SEND] [.END]
name .STRUCT
Deklaracja struktury name przy użyciu dyrektywy .STRUCT. Nazwa struktury jest wymagana i konieczna, jej brak wygeneruje błąd. Do nazw struktur nie można używać nazw mnemoników i pseudo rozkazów. Jeśli nazwa jest zarezerwowana wystąpi błąd z komunikatem Reserved word.
Przykład deklaracji struktury:
.STRUCT name
x .word ; lda #name.x = 0
y .word ; lda #name.y = 2
z .long ; lda #name.z = 4
v .dword ; lda #name.v = 7
q :3 .byte ; lda #name.q = 11
.ENDS ; lda #name = 14 (length)
Pola struktury definiujemy przez podanie nazwy i typu pola .BYTE .WORD .LONG .DWORD. Nazwa pola może być poprzedzona białymi spacjami. W obszarze ograniczonym dyrektywami .STRUCT i .ENDS nie ma możliwości używania mnemoników CPU, jeśli je użyjemy lub użyjemy innych niedozwolonych znaków wystąpi błąd z komunikatem Improper syntax lub Illegal instruction.
Podsumowując, etykieta name zawiera informację o całkowitej długości struktury (w bajtach). Pozostałe etykiety opisujące pola zawierają informację o ofsecie do początku struktury. Deklaracji struktur nie można zagnieżdżać, można zagnieżdżać wcześniej zadeklarowane struktury (kolejność wystąpienia w programie nie ma znaczenia), np.:
.STRUCT temp
x .word
y .word
v .byte
z .word
.ENDS
.STRUCT test
tmp temp
.ENDS
lda #temp.v
lda #test.tmp.x
lda #test.tmp.z
Do czego może przydać się struktura?
Przypuśćmy, że mamy jakąś tablicę z polami różnego typu, możemy odczytywać pola takiej tablicy przy pomocy z góry określonych wartości offsetów. Jednak gdy dodamy dodatkowe pole do tablicy, czy też zmodyfikujemy ją w inny sposób, będziemy zmuszeni poprawiać kod programu który posługiwał się z góry określonymi wartościami offsetów. Gdy zdefiniujemy taką tablicę przy pomocy struktury będziemy mogli odczytywać jej pola posługując się offsetami zapisanymi w deklaracji struktury, czyli zawsze odczytamy właściwe pole niezależnie od zmian jakie zaszły w tablicy.
Inny przykład zastosowania struktur został opisany w rozdziale Symbole zewnętrzne, przykład zastosowania symboli external i struktur .STRUCT.
Definicja (odwołania)
Definiowanie danych strukturalnych polega na przypisaniu nowej etykiecie konkretnej struktury z użyciem pseudo rozkazu DTA lub bez tego pseudo rozkazu. Wynikiem takiego przypisania jest zarezerwowana pamięć, nie jest to już twór wirtualny.
label DTA struct_name [count] (data1,data2,data3...) (data1,data2,data3...) ...
label struct_name
COUNT określa liczbę z przedziału 0..COUNT, która definiuje maksymalną wartość indeksu tablicy jednowymiarowej, a przez to także liczbę odłożonych w pamięci danych typu strukturalnego.
Przykład deklaracji struktury i definicji danych strukturalnych:
;----------------------;
; deklaracja struktury ;
;----------------------;
.STRUCT temp
x .word
y .word
v .byte
z .word
.ENDS
;---------------------;
; definiowanie danych ;
;---------------------;
data dta temp [12] (1,20,200,32000) (19,2,122,42700)
data2 dta temp [0]
data3 temp // krótszy odpowiednik DATA2
Po nazwie struktury w nawiasie kwadratowym musi znajdować się wartość z przedziału 0..2147483647, która definiuje maksymalną wartość indeksu tablicy jednowymiarowej, a jednocześnie liczbę odłożonych w pamięci danych typu strukturalnego.
Po nawiasie kwadratowym może wystąpić opcjonalnie lista wartości początkowych (ograniczona nawiasami okrągłymi), jeśli nie wystąpi wówczas domyślnymi wartościami pól struktury są zera. Z kolei jeśli lista wartości początkowych jest mniejsza od liczby pól zadeklarowanych, wówczas pozostałe pola inicjowane są ostatnimi wartościami jakie zostały podane, np.
data dta temp [12] (1,20,200,32000)
Taka deklaracja spowoduje, że wszystkie pola zostaną zaincjowane wartościami 1,20,200,32000, a nie tylko pierwsze pole data[0].
Jeśli lista wartości początkowych będzie większa lub mniejsza od liczby pól struktury, wówczas wystąpi błąd z komunikatem Constant expression violates subrange bounds.
Aby odwołać się do pól tak nowo powstałych danych należy podać ich nazwę, koniecznie indeks w nawiasie kwadratowym i nazwę pola po kropce, np.:
lda data[4].y
ldx #data[0].v
Brak nawiasu kwadratowego z indeksem label[index] zakończy się komunikatem błędu Undeclared label.
WYLICZENIA
Wyliczeń dotyczą n/w dyrektywy:
name .ENUM
.ENDE [.EEND] [.END]
Example:
.enum portb
rom_off = $fe
rom_on = $ff
.ende
.enum test
a ; a=0
b ; b=1
c = 5 ; c=5
d ; d=6
.ende
Deklaracja wyliczenia odbywa się przy użyciu dyrektyw .ENUM i .ENDE. Nazwa wyliczenia jest wymagana i konieczna, jej brak wygeneruje błąd. Do nazw wyliczeń nie można używać nazw mnemoników i pseudo rozkazów. Jeśli nazwa jest zarezerwowana wystąpi błąd z komunikatem Reserved word.
Wartości kolejnych etykiet są zwiększane automatycznie o 1 zaczynając od domyślnej wartości 0, wartości etykiet można definiować samodzielnie albo pozostawić to automatowi.
Do etykiet wyliczeniowych odwołujemy się przy pomocy składni:
enum_name (field)
lub bezpośrednio podobnie jak w przypadku odwołań do bloków .LOCAL .PROC czyli po nazwie typu oddzielone znakiem kropki występują kolejne pola, np.:
lda #portb(rom_off)
dta portb.rom_on, portb.rom_off
Wyliczeń możemy użyć do deklaracji pól struktury .STRUCT, do alokacji zmiennych dyrektywą .VAR, np.:
bank portb // alokacja zmiennej BANK o rozmiarze 1 bajtu
.var bank portb // alokacja zmiennej BANK o rozmiarze 1 bajtu
.struct test
a portb
b portb
.ends
Rozmiar zmiennej typu wyliczeniowego zależny jest od maksymalnej wartości jakie przyjmują kolejne etykiety wyliczenia, np.:
.enum EState
DONE, DIRECTORY_SEARCH=$ff, INIT_LOADING, LOADING
.ende
Dla w/w przykładu alokacja zmiennej typu EState będzie miała rozmiar dwóch bajtów WORD.
Rozmiar możemy sprawdzić przy pomocy dyrektywy .LEN .SIZEOF, wynikiem będą wartości 1..4 (1 BYTE, 2 WORD, 3 LONG, 4 DWORD) np.:
.print .len EState